ای دل تنگ من و این بار نور ؟؟

هایهوی زندگی در قعر گور ؟؟

...........         ............          .............        ..............       ...............       ..............        ...............

همه ی هستی من آیه ی تاریکیست ، که ترا در خود تکرار کنان به سحرگاه شکفتن ها و رستن های ابدی خواهد برد ، من در این آیه ترا آه کشیدم ، آه .... من در این آیه ترا به درخت و آب وآتش پیوند زدم ...

زندگی شاید یک خیابان دراز است که هر روز زنی با زنبیلی از آن میگذرد ، زندگی شاید ریسمانیست که مردی با آن خود را از شاخه می آویزد ، زندگی شاید طفلیست که از مدرسه بر میگردد ، یا عبور گیج رهگذری باشد که کلاه از سر بر میدارد و به یک رهگذر دیگر با لبخندی بی معنی میگوید :

                                                         « صبح بخیر !! »

زندگی شاید لحظه ی مسدودیست که نگاه من ، در نی نی چشمان تو خود را ویران میسازد و در این حسی است که من آنرا با ادراک ماه و با دریافت ظلمت خواهم آمیخت .... در اتاقی که به اندازه ی یک تنهائیست ... دل من که به اندازه ی یک عشقست ، به بهانه ی ساده ی خوشبختی خود مینگرد ، به زوال زیبای گلها در گلدان به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشتی و به آواز قناریها که به اندازه ی یک پنجره میخوانند ...

آه....

سهم من اینست ، سهم من اینست ...

سهم من ، آسمانیست که آویختن پرده ای آنرا از من میگیرد ..

سهم من پائین رفتن از یک پله ی متروکست و به چیزی در پوسیدگی و غربت و اصل گشتن ..

سهم من گردش حزن آلودی در باغ خاطره هاست ..

و در اندوه صدائی جان دادن که به من میگوید :« دستهایت را دوست میدارم .. »

دستهایم را در باغچه میکارم .. سبز خواهم شد ، میدانم ، میدانم ، میدانم و پرستوها در گودی انگشتان جوهریم تخم خواهند گذاشت ... کوچه ای هست قلب من آنرا از محله های کودکیم دزدیده ست .... سفر حجمی در خط زمان .... حجمی از تصویری آگاه که ز مهمانی یک آینه بر میگردد.... و بدینسانست که کسی میمیرد و کسی میماند ....

هیچ صیادی در جوی حقیری که به گودالی میریزد مرواریدی صید نخواهد کرد ...

من !

پری کوچک غمگینی را میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی لبک چوبین

                                                می نوازد آرام ، آرام

.: فروغ فرخزاد :.

قسمت نشد تا در کنار هم بمانیم

قسمت نشد تا در هوای هم بمیریم

تا سر نوشت ما جدایی رو رقم زد

ای یار عاشق از جدایی ناگزیریم

قسمت نشد غمگین ترین آواز خود را

در خلوت معصوم چشمانت بخوانم

صد سوز پنهان مانده در سازم که یک

شب تا گریه درچشمان گریانت بخوانم

آیینه ام چین خورده از رنج جدایی

از تو سرودن یعنی فصل آشنایی

تو رفته ای تا صد بهار ارغوانی

بعد از تو دشت و خانه را در بر بگیرد

بعد از تو ای عاشقترین هر کوچه خواهم

همچون صدف از نام تو گوهر بگیرم

                             
                      من اینجا بس دلم تنگ است

                     و هــر ســازی که میبینم بد آهــــــــنگ است      

                                   بـیا ره توشـــه برداریم ،

                           قدم در راه بی برگــشت بــگذاریم ؛     

                   ببینیم « آسمان » هر کجا آیا همـــین رنگ است ؟؟

 بیا ای خســـــته خاطر دوســـت !  ای مانند من دلکــنده و غمگین !

                               من اینجا بس دلم تنگ است .. 

                                     بیا ره توشه برداریم ؛    

                               قدم در راه بی فرجام بگذاریم ....

                                                                                              .:م.امید:.       

Let  Us Go Then , You And I.:.

…اینک بیا برویم ، من و تو

When The Evening Is Spread  Out Against The Sky .:.

 …هنگامی که شبانگاهان بر آسمان پهن میشود

Like a Patient Etherized Upon a Table .:.

…چونان بیماری بیهوش از اتر ، بر میزی

Let Us Go Through Certain Half Deserted Street      .:.

…بیا برویم، از میان خیابانهای نیمه ویران

The Muttering Retreuts .:.

…خلوتگاههای پچ پچ گر

Of Restless Nights In One Night Cheap Hotels.:.

…شبهای بی قرار در مسافرخانه های ارزان یک شبه

And Saw Dust Restaurants With Oyster Shells.:.

…و غذا خوری های خاک اره ای با گوش ماهی

Streets That Follow Like a Tedious Argument.:.

…خیابانهای ادامه دار چونان بگو مگوهای خسته کننده

Of Insidious Intent .:.

…با نیت درونی پنهان

To Lead You To an Overwhelming Question .:.

…تا تو را به یک پرسش جانفرسا برسانند

? Oh Donot Ask a What Is It  .:.

…آه ، مپرس که چیست ؟

Let Us Go And Make Our Visit .:.

…بگذار برویم و دیدار کنیم

خواب !

چشمانم چه غریبانه تو را میپذیرند ، گویی بعید ترینی .

روحم چه بیقرار در گوشه و کنارجسم سردم پنهان میشود و زار میزند ، چه ملتمسانه بر سرم فریاد میکشد : « چشمانت را نبند ، شاید فردایی نباشد .»

شبی که ستاره ی من از آسمان کنده شد ! زوزه ی باد شبیه خنده ی وقیح  کفتار، هق هق مادرِ بچه مرده ای را ، معصومانه گم می کرد . حمله ی دسته جمعی کلاغ ها به لاشه ی مرداری در دوردست ، به پرواز شیطان مانند بود که به تاریکی می گریخت .ابرها به هم میکوبیدند ، ناسزا می گفتند و برای چنبره ی بیشتر، چه ساده! قساوت خرید و فروش می کردند .

آسمان  صبورانه عرصه ی شلاق این تاخت و تاز بود ،می لرزیدو کبود می شد مثل مرگ .

 ودشنه ی فرورفته بر سینه اش را بسان طفل شیرخواری در آغوش  صلیب وار میپرستید .

خفاش ها بیدار بودند ، وقتی ستاره ی من  در قعر عمیقترین و سردترین آبها خاموش و مدفون شد... اما من در دستان یخ زده ی  کویر خواب ماندم  و تا ابد اسیر کابوس سکوت ...

حالا فقط ماه، فریاد روحم را ناله میکند و صدای خرد شدن استخوانها و خون منجمدم را میشنود . چشمان خیسم را می نگرد که خیلی سوزنده تر و سرخ تر از ابرهای نیم سوخته ی غروبهای پاییزست ،

 صدای قلبم را میشنود که مثل گنجشک سر بریده بالا و پایین میپرد و تقلی میکند ....فقط ماه!!

                                                                                               جمعه۴ شهریور